Dit keer een beetje een privé blog, gewoon over t leven met kinderen.
Ik zit buiten aan de tafel onder mijn “open”serre. het is eigenlijk een overdekt terras. Kijk mijn woeste wildernis in en geniet van mijn 2 jongste kinderen, nu 4 en 6 jaar. vandaag was de laatste schooldag, en extra bijzonder omdat Sophia in september naar de 1e klas gaat. Ze spelen samen met water en hebben een restaurant gemaakt, gewoon zoals dat gaat op een heerlijk zomerse dag.
 Mama kan dus even iets voor zichzelf doen en ik lees een artikel op dragen en voeden over samen slapen.   over een moeder die het prima vind dat haar peuter nog dicht bij haar slaapt en hoe dat zo gekomen is. En dat zette me meteen aan het denken. Olivier is namelijk Bijna elke nacht wakker, noch steeds. deze jongen      heeft een druk en bewogen leven voor een 4 jarige en verwerkt dit heel intens in de nacht. Het is overdag een vrolijke flierefluiter die echt de lol van het leven ziet, het moet alleen niet saai worden. Als het saai wordt dan komt er een narretje in hem naar boven, dan prikt hij met zijn onzichtbare stokje de wereld wakker net zo lang tot hij weer heel hard lachend weg kan rennen voor iemand die woest achter hem aan komt. S’nachts daarentegen droomt hij de grootste dromen  en is hij bang om alleen te zijn. Staat meestal rond 1:00 of 4:00 aan mijn bed en wil dan bij mij slapen niet bij pappa maar bij mij. Heel lang heb ik mij hiertegen verzet. Niet naar hem toe, want ik schoof steeds weer op om hem er bij te laten kruipen, maar wel inwendig. Dit hoort toch niet, een kind hoort in zn eigen kamer te slapen en nog heel veel meer argumenten in mn hoofd. maar als ik dat verschrikte gezichtje zag en hoorde van zijn dromen en angsten kon ik het echt niet over mn hart verkrijgen hem terug te sturen. geloof me , ik heb het echt allemaal gedaan. heb m streng toe gesproken, ben quasi boos geworden enz.  Wat er gebeurde was een kind dat meteen weer terugkwam en duidelijk liet merken dat hij dit niet van plan was, hij voelde de deur op een kier staan en deed hem gewoon open, de deur van mijn hart. Inmiddels ben ik zo ver dat er een ledikant matrasje naast mijn bed staat dat hier het “ziekenbed” genoemd wordt waar hij heerlijk onder de dekens kruipt. soms eens een nachtje niet , maar meestal wel.  Kan hem heerlijk over zn bolletje aaien en glimlachen om dat kleine mannetje  bij wie het lijntje nog zo kort is naar zn mamma. ook glimlachen om de kleine boef die hij morgen vast weer zal zijn.
Door het lezen van het eerder genoemde artikel besef ik ineens dat ik het helemaal niet erg vind dat hij bij me slaapt. Uiteraard zou het voor de nachtrust beter zijn als ik door kan slapen, maar het gegeven dat hij hier wil slapen vind ik wel prima. Dit wordt in veelculturen als normaal beschouwd. Blijkbaar heeft hij dit nodig ,  en laten we eerlijk zijn hoe groot ben je met  4 jaar nou helemaal.